Prachtig artikel in Dagblad van het Noorden vandaag ... Ongedwongen verwondering. Een mooi titel voor een mooi expositie in CBK Emmen. Geschreven door Joep van Ruiten.
De tekst:
Dichtbij, het beeldende werk van Ellen Kroeze
De kunst van Ellen Kroeze leerde ik kennen via de kunst van Martin Groenewold. Een van haar schilderijen is gebruikt als artwork voor zijn Nederpopalbum Zoiets moet het zijn. Nu is kennen hier niet helemaal het goede woord. Dat Kroeze beeldend kunst maakt, wist ik voor Groenewold ook al; ze komt uit Emmen, de wereld kan klein zijn. Maar na Groenewold begon het mij pas echt op te vallen. Zo gaat het soms.
Dat ik nu over Kroeze schrijf, heeft te maken met haar tentoonstelling Dichtbij in het Centrum Beeldende Kunst in Emmen. Dankzij de herfstvakantie zag ik tijd voor een bezoek aan De Fabriek. Met als gevolg dat ik ook de tentoonstelling van Nick Ervinck kon meepikken, de Vlaamse kunstenaar die sinds deze zomer het monumentale beeld Egnoaber op het bejubelde Raadshuisplein in Emmen heeft staan.
Dit schrijven heeft er tevens mee te maken dat een kunstenaar uit Emmen doorgaans niet zoveel ruimte krijgt in het CBK. Meestal wordt de benedenvloer en de grote zaal gevuld met verzameltentoonstellingen en solo's van 'externen', terwijl in de bovenzaal dan groepsexposities met 'regionalen' worden getoond. Waarom dat is, zou een heel verhaal kunnen zijn. In ieder geval: het zij zo. Kroeze vormt de uitzondering die de regel bevestigt.
Strikt genomen is Dichtbij geen echte solo. Naast schilderijen is een prominente installatie te zien waarvoor ze samenwerkte met Elke Beekman en Angelien Docter. De schilderijen springen evenwel het meest in oog, niet alleen vanwege de omvang en het ingetogen kleurgebruik, maar ook omdat ze een herkenbare signatuur laten zien: figuratief werk waarin regelmatig een blonde, jonge vrouw figureert, zoals het dromerige Wanneer de zon je wangen streelt (foto).
In andere werken zweven alledaagse objecten en soms ook teksten rond. In dat geval heeft de schilderkunst van Kroeze iets surrealistisch, waardoor een vergelijking met het quasi-realisme snel is gemaakt. Opvallend is dat haar variant op het realisme vooral decoratief bedoeld lijkt. Het kijken naar de schilderijen van Kroeze wekt niet zozeer vervreemding of ongemak, maar eerder verwondering op een ongedwongen, toegankelijke manier - eerder pleasend, dan teasend.
Die vriendelijke toegankelijkheid zit ook in Warme herinneringen, de installatie die met Beekman en Docter werd gemaakt. Het beeld is eenvoudig: op een onderstel van gekromde takken of stokken zijn stoven geplaatst met daarin voorwerpen die naar verhalen of anekdotes verwijzen. Soms gebeurt dat expliciet, zoals middels een stapeltje brieven of een bladzijde uit een Poesiealbum. Soms impliciet middels een breiwerk, broche, of flesje.
Misschien belangrijker dan het eindbeeld is het proces dat tot het ontstaan van Warme herinneringen heeft geleid: de vondst van de stoven in een kringloopwinkel, een idee iets te doen met het gevoel dat deze voetenwarmers oproepen, gesprekken met verwanten, interviews over voorwerpen waar herinneringen aan kleven. En vervolgens een zoektocht naar een manier waarop dit alles doorgegeven kan worden: als Gesamtkunstwerk tijdens een geslaagde tentoonstelling.
De tentoonstelling 'Dichtbij. Beeldend werk' van Ellen Kroeze is tot en met 8/11 te zien in het Centrum Beeldende Kunst aan de Ermerweg in Emmen. Open wo t/m zo 13 – 17.00 uur.
